Donderdag 7 april begon goed, om half acht met een enorme knuffel van de vrouw achter de receptie. Er zouden die dag nog vele bemoedigingen volgen. Eerlijk gezegd liep ik enigszins gegȇneerd door het gebouw. Nog nooit in mijn leven heb ik op een dag zoveel aardige dingen te horen gekregen.
Iedereen, echt iedereen die ik tegenkwam wilde wat zeggen. En iedereen, echt iedereen, steunde me en zei dat ik groot en groot gelijk had. Er moest iets veranderen - en snel!
'Ach,' zei mijn geliefde toen ik thuiskwam, ' als puntje bij paaltje komt, gaat het vast anders.' Daarop herinnerde ze mij aan haar vervelende ervaringen bij het Ziekenhuis Hilversum, ondertussen alweer een tijdje geleden. Iedereen steunde haar, in haar aanwezigheid. Maar toen puntje bij paaltje kwam...
In mijn geval zal puntje wel niet bij paaltje komen. Ook al niet omdat een hoge figuur in de organisatie me vandaag verzekerde dat er op dit moment precies aan het gebeuren is waar ik voor pleit, dat wist ik toch wel: decentralisatie. Hoe ik erbij kwam dat de HU een topdown organisatie was? Ja was...
Ach ja, het zal allemaal wel een misverstand zijn. Toch kan ik niet nalaten een van de centralismen te vermelden die me vandaag via de mail bereikte: stageformulieren. Die moeten door de docenten met handtekening ingeleverd worden. Daartoe moeten ze eerst uitgeprint worden, vervolgens ondertekend, dan ingescand en uiteindelijk ondertekend geupload worden. Het systeem houdt perfect bij wie wat upload, bovendien moet de docent het cijfer ook nog in de beveiligde omgeving van Osiris invoeren dus what the fuck zou je denken.
Bevel van hogerhand. Protocolitis zou ik zeggen. Als we nu 's beginnen dit te veranderen en zo elke dag iets anders, wie weet... 😀
