Klokkenluidersdilemma (2014)

Onlangs publiceerde ik in De Groene Amsterdammer een stuk over hetzelfde onderwerp waarover ik op deze plek ook al schreef: het InHolland-syndroom ofwel de neiging van hogeronderwijsinstellingen om uit angst voor toestanden als enkele jaren geleden bij InHolland steeds meer maatregelen te nemen, regeltjes in te voeren en het onderwijs te formaliseren, bureaucratiseren, ontmenselijken.

Een van de vele problemen van dit proces,

Het zijn de onopgevoeden die de opgevoeden moeten opvoeden (2014)

Onlangs vertelde mijn nog geen vier jaar jonge kleinzoon dat hij zin had in pizza. ‘Kan,’ zei ik, ‘laten we er een halen.’ Hoeft niet, antwoordde hij terwijl hij mijn iPad pakte en druk begon te schuiven en te kloppen. Na een minuut was hij zover en vroeg… mijn rekeningnummer. Deze in mijn ogen verbluffende actie was afkomstig van dezelfde kleinzoon die ongeveer anderhalf jaar geleden, hij was twee, geen idee had wat hij met een glossy moest doen. Na ‘het ding’ even aangekeken te hebben, begon hij erop te klikken en mee te schuiven, keek het nog ’s aan en gooide het vervolgens met een grote boog van zich af. Commentaar: ‘(Ka)pot.’ 

Ik vertel dit omdat

Examencommissie (2014)

(Trajectum 13-2-2014)

In mijn vorige kollumpie had ik het over het InHollandsyndroom en de angstcultuur die op dit moment het Hoger Onderwijs beheerst. Regeltjes, regeltjes, regeltjes, tot je er helemaal regulatureluur van wordt. Dit keer wil ik het hebben over de instelling die de even lastige als ondankbare functie heeft dit touwtjescircus bij elkaar te houden: de examencommissie. De leden ervan zijn collega’s en ik ga er dan ook van uit dat zij met alles en iedereen het beste voor hebben. Toch zit er iets fout.

Kort nadat de InHollandmisère begonnen was

Het InHolland syndroom. Hoe & waarom het hoger onderwijs steeds dieper in de excellshit zakt (2014)

(gepubliceerd in De Groene Amsterdammer van 13 maart 2014)

Onlangs overkwam me iets vreemds. Tijdens een kennismakingsgesprek met een nieuwe groep studenten vertelde één van hen dat ze het vak al gedaan had, ja zelfs had afgesloten met een 8,5, maar nogmaals moest doen. Hoe kan dat nu? vroeg ik. Het antwoord was zowel ingewikkeld als eenvoudig. Eenvoudig was dat de student op het moment dat ze het vak had gedaan niet ingeschreven stond. Ingewikkeld was dat die herhaling het gevolg was van misverstanden. Daarbij had de student fouten gemaakt maar ging ook de opleiding niet vrij uit. Vandaar dat ik even een briefje schreef aan de commissie die over dit soort zaken gaat, de zogenoemde examencommissie, en vroeg of het klopte dat de student vanwege ‘administratieve redenen’ het vak nogmaals moest doen. Antwoord, ik citeer: ‘Niet geloven wat een student allemaal zegt. Als X. zegt dat ze de redactie [het vak] heeft gehaald en puur om administratieve redenen over moet doen, liegt ze.’ Hieraan werd toegevoegd: ‘Meer kan ik er vanwege de privacy van de student niet over zeggen’.

Ik vermoedde iets ernstigs. Plagiaat, intimidatie, bedrog, seks, zoiets. Alleen zo’n groot vergrijp

Angst regeert (2014)

(Trajactum 14-1-2014)

Het overkomt ons allemaal. Dat je even uit je gewone ritme bent en met afstand naar je dagelijkse bezigheden kijkt. Zo gebeurt ook mij op dit moment in Spanje. Wat hebben we het toch ontzettend goed, denk ik, als ik om me heen kijk, in het bijzonder naar de jongeren en mijn onafzienbare reeks Spaanse neven en nichten. Ze hebben nauwelijks of geen toekomst, de opleidingen zijn massaal (bijna geen werkgroepen, allemaal hoorcolleges), de middelen zijn minimaal. Vandaar ook dat zoveel Spaanse studenten met een ́Erasmo`, een internationale beurs, naar het buitenland vertrekken. Het is op dit moment ongeveer hun enige perspectief.
Maar al hebben we het in Nederland ontzettend goed, er gaat ook veel fout. Maar dan nodig is. En daarover, in het bijzonder waar het ́t Hoger Onderwijs betreft,