Wat als zelfstandigen aan de HU gingen werken....

Protocolitis bij de Belgische slager

Laten we ophouden met die inschrijvingsregulatureluur

Minstens eens per week en in sommige periodes (zoals deze) vaker krijg ik mailtjes en telefoontjes met inschrijvingsgedoe. Waar gaat het om? Studenten moeten zich voor tentamens inschrijven. Dat is niet eenvoudig, temeer niet omdat vakken veranderen, codes veranderen en er zoveel regels zijn dat ook ik het eerlijk gezegd vaak niet kan volgen. Laat staan de studenten. Ik begrijp dat wel. Ze zijn ergens begin twintig, vol van leven, moeten/willen

Small is beautful ofwel de celfilosofie van Eckart Wintzen

Op mijn bureau ligt al enige tijd de dissertatie van Willem Schilleman Vrijland uit 2010 - de auteur was op het moment van promoveren de tachtig overigens al gepasseerd. De dissertatie is getiteld Scholen werden hogescholen en gaat over (aldus de ondertitel) De schaalvergroting in het Hoger Beroepsonderwijs in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Elders op dit blog nam ik overigens al een artikel en een schema over ditzelfde onderwerp op.

Hoe dan ook, dertig jaar na dato is een ding duidelijk: die schaalvergroting bleek onstopbaar. De gevolgen daarvan ondervindt iedereen elke dag. Ik ben ervan overtuigd dat die gevolgen grosso modo voor alles en iedereen slecht zijn. Niet dat alles perse klein moet blijven, small is niet altijd beautiful (al staat dat boven dit verhaaltje) maar de menselijke maat mag nooit verloren gaan. Gebeurt dat, dan is het einde zoek.

Het gebeurde & ziedaar, het eind is zoek.

Een van de collega's wees me in dit verband op de cellenfilosofie van Eckart Wintzen. Een gedachte naar mijn hart:

De kleinmenselijke consequenties van een blog als dit

Een blog als dit is best veel werk. Maar het levert ook heel wat op. Verhalen bijvoorbeeld. Maar ook herkenning of, als ik het zo mag noemen, warmte.

Vandaag een langdurig gesprek gehad met een collega van een andere faculteit. Ik ken haar al wat langer. Ze is goed. Consciëntieus. Gedreven. Betrokken. Helaas is ze al enige tijd ziek. Ze trok het niet meer. Wat niet, vroeg ik. Ze zei dat ze het niet goed kon zeggen. En ja hoor, daar kwam het weer, ik zoek het echt niet op: de sfeer. Alle gedoe eromheen. De vele veranderingen. De grauwe gezichten van de collega's. 'Ik word beter als ik er een tijdje niet ben,' zei ze. En: 'het gekke is, ik vind eigenlijk alles wat ik moet doen leuk, lesgeven, SLB, examens maar toch...'

Ze overweegt haar baan op te zeggen,

Regulatureluur

bron

Ga van mijn rug af. Hartekreet van een professional

Zowel deze als vorige voerde ik met een collega en een stuk of acht studenten voorbereidende afstudeergesprekken. Dat gaat als volgt: de studenten maken plannen voor hun afstudeerwerk, wij lezen die plannen, de studenten presenteren ze, wij (en de andere studenten) leveren commentaar, de studenten maken nieuwe plannen, die becommentariëren we opnieuw en dan gaan ze aan het werk. Over een week of 7 hebben we de afstudeergesprekken en als alles goed gaat, zijn de studenten daarna klaar.
Ik kan niet anders zeggen dan dat dit ontzettend leuk werk is,

Het kan ook anders. Mensenmensen bij de Hilversumse gemeente

Er ging iets fout met een automatische afschrijving naar de gemeente Hilversum. Ik belde. Ja het bedrag werd niet afgeschreven, werd gezegd. Waarom niet, er staat toch geld op de rekening. Bank gebeld. Fout van de gemeente, zeiden ze daar. Gemeente weer gebeld. Mails op en neer. Zo ging het nog even door. Niemand begreep er meer iets van, gemeente niet, bank niet, ik niet.

Zojuist belde een mevrouw van de gemeente. Het systeem ging in mijn geval op tilt. Ze kreeg er grijze haren van. Het speet haar. Enzovoort. We hebben samen erg gelachen. Wat kan het schelen. We lossen het wel op. Niks aan de hand. Gewoon met elkaar praten.

Het kan dus ook anders. Geef mij maar mensenmensen in plaats van protocoleuten. Gaat sneller, is leuker, werkt beter.

De kruik gaat net zo lang te water...

Gisteren publiceerde het NRC Handelsblad een derde artikel over de toestanden op de HU. Ik moest meteen denken aan de fabel van Aesopus over de twee potten die naast elkaar door een wilde stroom meegesleept worden. Zegt de ene pot tegen de andere: 'Kun je niet een eindje verderop gaan zwemmen en niet zo vlak naast me. Als jij me aanraakt, al was het maar per ongeluk, ga ik aan diggelen.' De emblematicus Andrea Alciato maakte er in de jaren dertig van de zestiende eeuw een prachtig prentje van, het staat hiernaast.

Zouden ze op de Oudenoord hun klassieken niet kennen? Zal wel niet, daar lezen ze cijfers & rapporten.

Van protocollen naar moord. Pleidooi voor mensenmensen

Vandaag (17-5-2016) verscheen het rapport van de Commissie Eenhoorn over de moord op de 28-jarige Linda van der Giesen, vorig jaar augustus. Het is zowel voor protocoleuten als voor humanisten een nuttig document. Eerstgenoemden kunnen eruit leren dat hun handelswijze zelfs gevaarlijk kan zijn, humanisten dat ze hun principes nooit mogen opgeven. Hadden de goed bedoelende politiemensen maar geluisterd, gekeken, niet zo vastgehouden aan de regeltjes, dan was die arme Linda wellicht nog in leven geweest. Nu niet. Dood door protocolaire domheid. Misschien kunnen we er iets van leren. Mij kost het in ieder geval weinig moeite me door de vervanging van hier en daar een woordje (student voor slachtoffer bijvoorbeeld) in een volstrekt andere context te wanen - een context die maar al te bekend is.

Een paar citaten uit het rapport

De oplossingen zijn het probleem: AGB voor ZZP'er werkzaam voor PGB met BIG in IGB en SBI code van KVK

Afgelopen weekend probeerde ik voor mijn vrouw, werkzaam in de zorg, een document te krijgen dat zij door alle gedoe met de nieuwe wetgeving voor ZZp'ers nodig heeft voor de verzorging van een van haar patiënten. Mijn vrouw is Spaans en heeft vaak moeite al die Nederlandse afkortingen en termen te begrijpen dus meestal doe ik dergelijke dingen voor haar. Dat doe ik al jaren maar het kost me steeds meer moeite. De reden daarvan zou kunnen zijn dat ik seniel aan het worden ben maar eerlijk gezegd geloof ik niet dat het zover al is. De juiste verklaring voor alle gedoe is een andere, denk ik. Inderdaad, voortschrijdende protocolitis (wat hetzelfde is als teruglopend inzicht).

Je bent uren bezig voordat je begrijpt waar je moet zijn, wat het juiste formulier is, hoe je dat zo moet invullen dat het systeem je toestaat het te printen of te verzenden, wat je vervolgens moet doen, welke codes, verklaringen, rapporten,

Geri Bonhof zit op rozen ofwel waarom ik denk dat er niks verandert

Ik weet niet of u het mee gekregen heeft maar een paar weken geleden heeft Geri Bonhof, voorzitter van het CvB van 2003 tot 2015, in haar woonplaats Baarn een lintje gekregen. Anderhalve maand eerder was zij aangesteld als voorzitter van het Ontwerpteam2032, de club die het basis- en voorgezet onderwijs moet vernieuwen. Een en ander is haar van harte gegund zoals haar ook het exorbitante salaris als voorzitter van het CvB gegund was.

Maar...

Bonhof is wel degene die in eerste instantie verantwoordelijk is voor de huidige stand van zaken, ik zou zeggen misère aan de HU. Bogerd moet haar kastanjes uit het vuur halen. Een klacht tegen de HU komt terecht bij hetzelfde ministerie dat Bonhof zojuist op een belangrijke plek benoemde en bij dezelfde samenleving die haar zojuist een lintje gaf vanwege grote verdiensten ('tal van onbezoldigde nevenfuncties waarin zij zich op persoonlijke titel heeft ingezet voor maatschappelijke organisaties en initiatieven'). Een kind kan begrijpen dat...

Ach, moet ik het echt uitleggen?

Ben ik gek geworden? Uit het interview met Jan Bogerd

Een week geleden publiceerde Trajectum een interview met Jan Bogerd. Daar valt veel over te zeggen, aardige en minder aardige dingen. Laat ik me tot een punt beperken - het zijn tenslotte vrije dagen en ik was zojuist even in Venetië, dat relativeert alles: de kop en de daarbij passende passage.

In de kop staat: 'Verticale aansturing kan echt niet meer'. Deze woorden slaan op de volgende passage:

Vraag: Zijn er eerst reparatiewerkzaamheden nodig voor je verder kunt?

Antwoord: Ik weet niet of reparatie het juiste woord is, maar verticale aansturing kan echt niet meer, dat past niet in onze tijd. We zitten met een hele samenleving in een verticale reflex. Naar aanleiding van het NRC-artikel worden er Kamervragen gesteld, hangt de inspectie aan de lijn. De controle vanuit Den Haag is enorm, de inspectie moet van de hoed en de rand weten.

Als ik dit lees vraag ik me serieus af of ik gek ben geworden.

Kamervragen

Voor het geval iemand dit of dit nog niet gezien had... Kamervragen over respectievelijk NRC-artikel en flexplekken. Teksten staan ook hieronder:


Vraag 1

Wat is uw oordeel over het artikel «Mannen in pakken op de hogeschool»?

Zeer pijnlijke en persoonlijke brief van een ex-collega

Onderstaand schrijven ontving ik kort na de publicatie van het artikel in het NRC H. Ik publiceerde het niet omdat er een naam in wordt genoemd (nog steeds maar wel vervangen door een letter) en ik de suggesties die eruit spreken wel erg ver vond gaan. We zijn nu ruim een maand verder, ik heb veel gehoord, veel gelezen en weet dat her en der ook nader onderzoek wordt gedaan. Daarbij loopt iedereen op eieren. Vandaar dat ik deze brief nu wel publiceer. Let wel, het zijn beschuldigingen, geen feiten en voor zover het feiten zijn, is het de weergave daarvan door onderstaande persoon, ze zijn door mij niet gecheckt, er is geen sprake geweest van wederhoor enz Maar zoals elders gesteld: waar veel rook is, is meestal ook vuur. In ieder geval is onderstaande tekst, onmiskenbaar afkomstig van iemand die weet van hoed & rand, ernstig genoeg om niet op zijn minst in overweging te nemen.

Daarom: vergelijk onderstaand schrijven met de gepubliceerde analyse van Gerard Rutten, is een nuttige bezigheid.

RGW. Een zoveelste vorm van protocolitis

Sinds geruime tijd werkt de HU met de zogenoemde RGW cyclus, Resultaat Gericht Werken. Sinds kort is het daarbij passende 'portaal' vervangen door een nieuw 'portaal'. Op de betreffende site staat het er (in fraai Nederlands) zo: 'Het Ontwikkelportaal is de doorontwikkeling van het RGW-portaal.'

Die RGW is een onvoorstelbaar circus dat er uiteindelijk op neerkomt dat je met je leidinggevende een standaardformulier een paar keer op en neer zendt en uiteindelijk ergens opbergt in de digitale wolk. Het zijn vooral handelingen en pogingen antwoorden te geven op onmogelijke vragen. Niemand heeft er iets aan. Het is niets dan schijn: schijnveiligheid, schijnbeheersbaarheid, schijncontrole, schijnoverzicht, kortom schijn. 

Natuurlijk is het goed een of twee keer per jaar met iemand te zitten en praten over hoe het gaat. Evaluaties te bekijken, vragen te stellen, afspraken te maken enzovoort. Ook is het handig daarbij een checklijstje te hebben. Tot slot is het verstandig om van dat gesprek een verslagje te maken en dat verslagje ergens op te bergen. Maar dat is dan ook alles.

Doorgeslagen regeltjes: simulacra van betrouwbaarheid.

Regelmatig krijg ik van collega's opmerkingen, klachten, aanvullingen. Meestal zijn die kort en verwerk ik ze in mijn eigen verhalen. Soms, zoals in dit geval, zijn ze langer. Collega Gerard Sweep over twee vormen van protocolitis: de verplichte inschrijving voor toetsen door studenten en de verplichte inschrijving door 'examinatoren' van cijfers.

Principes zijn mooie dingen zolang ze dienen als leidraad, maar het worden monsters als ze vastgeklonken worden in regels die tot in de verste uithoeken bereik dienen te hebben.

Een van die principes is: de student bepaalt. Een uithoek daarvan is het inschrijfsysteem voor cursussen en toetsen. De eis tot inschrijving is te billijken als de student daadwerkelijk iets te kiezen heeft. Maar in de eerste twee jaar van mijn opleiding hebben studenten niets te kiezen. Ze volgen een vast programma in een jaargroep. Zou het niet efficiënter zijn ze gewoon standaard in te schrijven voor de cursus en de eerste toetskans? Toch moeten ze zich inschrijven voor een cursus waarvoor ze al zijn ingedeeld (en de eerste kans krijgen ze er automatisch bij; dat gelukkig wel). Verzuimen ze dit, dan mogen ze met een beetje pech niet meedoen aan de toets. Dit is twee van mijn slb-studenten uit het tweede jaar overkomen, zo’n tien procent van de studenten die nog over zijn.

En wat levert die verplichte inschrijving aan winst op? Is het een grotere bestuurbaarheid, die het bijvoorbeeld mogelijk maakt twee leeggelopen groepen snel samen te voegen? Nauwelijks.

Protocolitis volgens Monty Python

Uit 1983 maar liefst, klik hier om te kijken (erg leuk)

Uit de koker van Diane Ravitch' Dood & leven van het Amerikaanse schoolsysteem

Een rode draad in dit blog is niet alleen dat overal, ook in de publieke sector, dezelfde ziekte heerst, hier kortweg protocolitis genoemd, maar ook dat alom tegen deze zelfgekozen ziekte protest wordt aangetekend dan wel remedies worden voorgesteld. Een van degenen die dat doet is Diane Ravitch, onderwijshistorica en staatssecretaris voor onderwijs onder zowel Bush sr. als Clinton.

Een briljante vrouw met een prachtige carrière en zeer verstandige gedachten.

Onderstaande citaten komen uit Ravitch' belangrijke boek The Death and Life of the Great American School System: How Testing and Choice Are Undermining Education:

• Our schools will not improve if we value only what tests measure.

Het is overal hetzelfde treurige verhaal

Bron

Waar veel rook is, is meestal ook vuur

Inspectie controleert declaratiegedrag aan hogescholen.

bron & Kamerstukken

Het gebeurt helaas niet alleen aan de HU 1: Kleuteronderwijs

Uit het verhaal van een kleuterleidster

Vroeger

Het kind komt op school en krijgt liefde en respect. Het kind mag zijn wie hij is en kiezen wat hij wil. Hij komt dus in een veilige sfeer terecht. Uit eigen wil gaat het kind spelen. Het spelen leidt tot experimenteren, imiteren en identificeren. Het kind ontwikkelt zich, leert, krijgt vertrouwen in zichzelf en een eigen plek binnen de groep. Sociaal en emotioneel wordt hij sterk. De leidster heeft vertrouwen en belangstelling in het kind. Zij observeert, begeleidt en stimuleert daar waar nodig en creëert uitnodigende spelsituaties. Het kind durft, fouten maken is niet erg.

Het probleem & de oplossing. Schema in progress

commentaar?

Protocolitis, verkeerde studiekeuzes & de leraar als vroedvrouw

Vandaag (2 mei 2016) kwam weer 's nieuws over verkeerde studiekeuzes naar buiten. Dit komt een paar dagen nadat de hoge cijfers over de uitval in het eerste jaar bekend werden. Rara hoe kan dat, luidt de hamvraag.

Natuurlijk, het antwoord is complex, er zijn vele redenen, de een is de ander niet enzovoort maar toch durf ik te stellen dat het uiteindelijke antwoord simpel is: we luisteren niet meer, we praten niet meer, we vinken lijstjes af en denken vervolgens dat het goed is - of slecht. Geen 42 (of zo) studiepunten? Eruit! Zeven vragen met A beantwoord. Je bent typisch een rechtenstudent. Twee testen gemaakt? Je weet dus wat je wilt.

Onzin, het is allemaal onzin.

Zonder woorden

Kafka

Vroeger begreep ik niet waarom ik op mijn vragen geen antwoord kreeg. Thans begrijp ik niet waarom ik de vragen stelde want er zijn geen antwoorden.

Uit: Aphorismen (nr. 36)