Op mijn bureau ligt al enige tijd de dissertatie van Willem Schilleman Vrijland uit 2010 - de auteur was op het moment van promoveren de tachtig overigens al gepasseerd. De dissertatie is getiteld
Scholen werden hogescholen en gaat over (aldus de ondertitel) D
e schaalvergroting in het Hoger Beroepsonderwijs in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Elders op dit blog nam ik overigens al een
artikel en een
schema over ditzelfde onderwerp op.
Hoe dan ook, dertig jaar na dato is een ding duidelijk: die schaalvergroting bleek onstopbaar. De gevolgen daarvan ondervindt iedereen elke dag. Ik ben ervan overtuigd dat die gevolgen grosso modo voor alles en iedereen slecht zijn. Niet dat alles perse klein moet blijven, small is niet altijd beautiful (al staat dat boven dit verhaaltje) maar de menselijke maat mag nooit verloren gaan. Gebeurt dat, dan is het einde zoek.
Het gebeurde & ziedaar, het eind is zoek.
Een van de collega's wees me in dit verband op de cellenfilosofie van
Eckart Wintzen. Een gedachte naar mijn hart:
De organisatie bestaat uit een aantal mensen, deze mensen vormen gezamenlijk een cel. De cel heeft één eindverantwoordelijke. Wanneer de cel groter wordt dan bijvoorbeeld 50 medewerkers, splitst (deelt) de cel zich op in tweeën en er komt dus een nieuwe cel bij. De leidinggevende kiest een persoon uit die hij geschikt acht als leider van de volgende cel. Vervolgens zijn er twee leidinggevenden en twee cellen. Wanneer de cellen zich wederom uitbreiden en weer aan een aantal van circa 50 medewerkers komt, splitst de cel zich weer en er wordt weer een leidinggevende uitgezocht. Leidinggevenden worden nooit van buitenaf aangenomen, zodat zij ruim voldoende kennis hebben van de organisatie en hoeder van de cultuur van de organisatie zijn. Er ontstaan verschillende cellen onder een gemeenschappelijke naam. De leidinggevenden van alle cellen vormen samen een managementteam en zij passen de kaders zo nodig aan. Alle cellen opereren onafhankelijk onder een gemeenschappelijke naam en zijn ingedeeld naar bijvoorbeeld afzetgebied, branche of werkzaamheden. Wel is er één hoofdcel, waaraan verantwoording moet worden afgelegd over bijvoorbeeld financiën en of zij wel hebben gehandeld binnen door de holding resp. managementteam aangegeven kaders.
Voor meer, zie
hier.
Het lijkt zo gemakkelijk & zo voor de hand liggend. Zo ongeveer zit toch heel het leven in elkaar? Waarom moeten we dan telkens opnieuw
het wiel uitvinden?
Antwoord: omdat er altijd mafketels rondlopen die denken dat ze slimmer zijn dan het leven. Protocoleuten.
