De kleinmenselijke consequenties van een blog als dit

Een blog als dit is best veel werk. Maar het levert ook heel wat op. Verhalen bijvoorbeeld. Maar ook herkenning of, als ik het zo mag noemen, warmte.

Vandaag een langdurig gesprek gehad met een collega van een andere faculteit. Ik ken haar al wat langer. Ze is goed. Consciëntieus. Gedreven. Betrokken. Helaas is ze al enige tijd ziek. Ze trok het niet meer. Wat niet, vroeg ik. Ze zei dat ze het niet goed kon zeggen. En ja hoor, daar kwam het weer, ik zoek het echt niet op: de sfeer. Alle gedoe eromheen. De vele veranderingen. De grauwe gezichten van de collega's. 'Ik word beter als ik er een tijdje niet ben,' zei ze. En: 'het gekke is, ik vind eigenlijk alles wat ik moet doen leuk, lesgeven, SLB, examens maar toch...'

Ze overweegt haar baan op te zeggen,
weer voor zichzelf te beginnen. De gedachte vanaf september opnieuw in die sfeer te moeten werken, opnieuw dat gedoe, opnieuw...  Ze hapt al naar adem als ze eraan denkt. 'Ik heb drie maanden opzegtermijn, dus ik heb haast. Wat moet ik doen? Wat zal ik doen?'

Zoals gezegd, ze is een van de betere docenten. Dat weet ik ook van anderen. En van studenten. Het zijn juist die docenten die opstappen en/of ziek worden. In deze wetenschap zouden alleen al om redenen van kapitaalverlies alom alle bellen moeten gaan rinkelen. Maar nee hoor, we/ze gaan gewoon door met managen en projecten, veranderingen, protocollen en andere onzin verzinnen. Ach weet je, het is ons geld toch niet. Het is belastinggeld. En ik voel het toch niet als zij opstapt, Moet zij weten...

Vrij naar Christopher Lasch: Education besieged. We are looking for a haven in a heartless world.