Eerlijk gezegd loop ik al twee dagen na te denken over het feit dat Geri Bonhof bij haar afscheid vorig jaar een jaarsalaris meenam en dat dit voorgesteld werd als een vorm van edelmoedigheid. Ze had immers recht op anderhalf jaar. Zou ik rustig kunnen slapen als ik in haar pyjama lag?Het voor de hand liggende verwijt aan iemand die valt over de hoge beloning van een ander, in dit geval dus een verwijt aan mij, is dat hij overloopt van jaloezie. 'Zoveel zou hij ook wel wil willen verdienen maar omdat hij daartoe niet in staat is, moppert hij op degenen die het wel kunnen. Dat is laag.' Inderdaad, ik zou best twee of drie ton per jaar willen verdienen. Dat ontken ik niet. Maar dan alleen met het verkopen van autobanden of iets dergelijks. Niet in de publieke sector.
Want daar wringt de schoen, dat begrijpt volgens mij iedereen. Ook Geri, daarvan ben ik bijna overtuigd, ik heb haar lang geleden regelmatig meegemaakt en vond haar open en eerlijk. Waarom ze hier dan toch in meegegaan is? Het antwoord is volgens mij simpel - en ik ken eerlijk gezegd maar weinig mensen, inclusief mijzelf, die vermoedelijk niet ook zouden bezwijken: het hemd is nader dan de rok.
Maar deze wijsheid maakt de zaak niet beter. Integendeel. Eigenlijk is dergelijke, wat in de zeventiende eeuw heette grabbelariteyt bij goed nadenken vooral zo kwalijk omdat ze niet kwalijk is. Dat klinkt gek maar zo is het volgens mij. Dat komt doordat het woord kwalijk twee betekenissen heeft: een juridische en een morele. Die botsen.
De exorbitante beloning van Bonhof was verantwoord en dus niet kwalijk c.q. verwijtbaar. Nou ja, dit ligt ook niet helemaal lekker want in het zogenoemde Remuneratierapport 2014 staat:
'Ingeval van een ontslag dat niet zijn voornaamste reden vindt in aan de persoon toe te rekenen verwijtbare omstandigheden bedraagt de vergoeding voor de voorzitter 1,5 bruto jaarsalaris.'
Het Onderwijsblad begreep net zo min als ik wat uit eigen beweging opstappen met ontslag te maken heeft en vroeg uitleg bij de Raad van Toezicht. Het antwoord luidde:
'Met ontslag wordt hier bedoeld het beëindigen van het dienstverband door het verstrijken van de benoemingstermijn en het niet herbenoemen. Volgens gemaakte contractuele afspraken heeft mevrouw Bonhof recht op een vergoeding wegens einde dienstverband.'
Je moet maar durven maar goed, laat dit maar even zitten want anders wordt het wel erg ingewikkeld. Laten we stellen dat een en ander klopt, dat Geri dus recht had op anderhalf jaar en edelmoedig was door slechts een jaar mee te nemen. Dan kan haar niets kwalijk genomen worden, toch?
Dat het anders ligt weet Geri zelf ook. Vorig jaar juli werd ze naar aanleiding van haar afscheid geïnterviewd door Trajectum. In de pay off van dat interview staat de in dit verband amusante zin: 'ik stem links'. Verderop staat deze passage:
Waar links op afgeeft zijn zaken als hoge salarissen en bonussen. Daar haalde je regelmatig de krant mee. Eerst waren het hoge bonussen, later salarissen die boven de norm lagen en recentelijk kwam je in het nieuws als meest verdienende hbo-bestuurder. Stoort je dat?
‘De raad van toezicht heeft mij altijd gehonoreerd binnen de codes die van toepassing zijn en dat is nu nog zo. Ik heb op het moreel appel van Jet Bussemaker gereageerd door de leaseauto in te leveren. Dat is wat ik erover kwijt wil.’
Maar stoort het je?
‘Daar wil ik het bij laten.’
Je hoeft geen groot psycholoog te zijn om tussen de regels te lezen wat hier werkelijk staat. Ik laat het er daarom ook maar even bij. Het lijkt me duidelijk. Geri weet wat iedereen weet: dat kwalijk en kwalijk twee zijn. In ieder geval zou ik in haar pyjama geen oog dicht doen, minder nog als ik zou weten wat ik nu, dankzij de vele mailtjes die ik krijg naar aanleiding van dit blog, weet en wat Geri destijds ook wist: dat de bezuinigingen bij talloze werknemers van de HU en hun gezinnen veel verdriet teweeg gebracht hebben. Anders gezegd, het klopt gewoon niet. Omhalen, moeilijke woorden, juridisch gedraai, verwijzing naar afspraken, zwijgen en watalnietmeer veranderen daar niets aan. Sorry Geri.
