Doorgaan brengt wel een dilemma met zich mee. Dat is niet zozeer dat ik er welhaast zeker van ben dat ik de strijd niet kan winnen als wel dat ik het plezier van het groeiend aantal jonge collega's niet wil vergallen. In feite is mijn boodschap dat ze een prachtige baan hebben in een slechte organisatie en dat de kans dat die organisatie binnen afzienbare tijd zal verbeteren, niet groot is. Dat is geen vrolijke boodschap. Moet ik hem daarom maar inslikken? Of moet ik hem juist extra luid verkondigen in de hoop dat...
Ingewikkeld.
Dit dilemma ligt in dezelfde lijn als het verwijt
van sommigen, bijna uitsluitend managers en hun meelopers overigens, dat ik het eigen nest bevuil. Achter de schermen heeft een aantal mensen voor en tijdens de zomer z'n uiterste best gedaan om mij de mond te snoeren. Precies om die reden. Het was toch een schande dat ik in het NRC Handelsblad, op dit blog en elders zo kritisch over de eigen organisatie sprak. Dat kon niet, dat mocht niet...
Ik ben het daar volstrekt mee oneens. Sterker nog, het tegenovergestelde is waar. Het is juist mijn betrokkenheid bij de organisatie, de HU, de SVJ en dan vooral de studenten die maakt dat ik me verzet. Maar dat begrijpen die mondsnoerders niet. Over de reden daarvan kan ik heel lang en heel kort zijn. Ik zal kort zijn: zij denken van buiten (organisatie) naar binnen (de bedoeling, het onderwijs, de studenten) en niet zoals zou moeten, van binnen naar buiten.
