Eigenlijk begonnen mijn ergernis over de oprukkende protocolitis in het onderwijs met de examencommissie. Dat is nu alweer meer dan twee jaar geleden. Ik schreef daarover onder meer in De Groene Amsterdammer, Trajectum, Villamedia en elders. Enkele van die stukken staan ook op dit blog. Sindsdien heb ik in het openbaar over de EC mijn mond gehouden. Mijn kritiek leverde te veel gezeur, boze gezichten en geruzie op. Rustig tussen de EC en mij werd het echter niet, niet in concreto en niet in abstracto. Ik bedoel: er waren voortdurend aanvarinkjes en mijn theoretische weerzin tegen de 'filosofie' van de zittende EC('s), althans aan de FCJ, groeide met de dag. Een mailtje van een student enkele dagen geleden, het is nu begin september 2016, maakt dat ik denk dat het tijd wordt een en ander opnieuw op te schrijven.Niettemin wil ik voorop stellen dat ik een groot voorstander ben van een examencommissie. Zo'n commissie is nodig omdat controle nodig is, omdat zij iedereen scherp houdt en omdat er in het verleden ('Inhollandsyndroom') dingen gebeurd zijn die nooit hadden mogen gebeuren en niet nogmaals mogen gebeuren. Mede ter voorkoming daarvan is de EC. Een EC is dus goed. Maar...
1. Voorbeelden en concrete gevallen
2. Vertrouwen versus wantrouwen
3. Wie controleert de controleurs?
(klik op de link voor meer)
