Onlangs verklaarde ik mezelf en velen van mijn collega's op deze plek voor gek en schreef dat ik feitelijk veel meer werk dan het aantal vereiste uren. Ik beklaagde me geenszins daarover en stelde dat werk en leven bij mij zo door elkaar lopen dat ik dit meerwerk geenszins als een straf beschouw. Zo ben ik gewoon. Zoals zovele professionals. Dit bracht een collega ertoe me op het fenomeen 'witte staking' te wijzen, 'sciopero bianco' zoals dit blijkbaar in Italië ontstane fenomeen luidt: wat nu als iedereen precies doet wat en zoals het door het management c.q. de regels voorgeschreven wordt? Uit onderzoek blijkt, althans als ik de suggesties van de Utrechtse hoogleraar ethiek Ingrid Robeyns en collega Rutger Bregman mag geloven, dat het systeem dan volledig in elkaar zou storten. Maar dat doen ze dus niet. Daarover wordt nogal eens geklaagd. Maar daarover moet dus gejubeld worden. Want deden professionals dat wel, weg onderwijs, weg zorg, weg Nederland.Waarmee ik alleen maar wil zeggen dat we niet alleen veel beter moeten nadenken over de wijze waarop professionals belast worden maar ook over de wijze waarop ze steeds weer ter verantwoording worden geroepen. Mijn boodschap: laat veel meer los, iedereen vaart er beter bij, ook studenten, patiënten, burgers en buitenlui. Laat los voordat alom de witte staking uitbreekt.
