De Volkskrant berekende een dezer dagen dat 90% van de
door de NAM betaalde vergoedingen voor schade aan woningen tengevolge van gaswinning naar experts gaat, en slechts 10% naar daadwerkelijk herstel. Hoe zou het nu toch komen dat dit helemaal niet verbaast? Simpel, het is de tendens. Weliswaar is deze extreem maar uitzonderlijk is hij niet. Door en met de Nederlandse regulatureluur gaat er steeds meer geld naar degenen die 'het regelen' en steeds minder geld naar degenen die met hetgeen geregeld is of geregeld zou moeten worden direct te maken hebben. Onderwijs, zorg, sociale diensten, het is steeds hetzelfde verhaal. Nederland kent een diensteneconomie. Mooi. Maar als die diensten verricht worden omwille van de diensten en niet omwille van de zaak, loopt er iets radicaal fout.
Er loopt iets radicaal fout, al een hele tijd. Een kind ziet het. Maar we gaan gewoon door. Ooit regelden we zaken, nu regelen we de regels van de regelaars die de regels van andere regelaars die weer regels van hun voorgangers geregeld hebben - met totale ontregeling en onbetaalbare kosten tot gevolg.
Een voorbeeld uit het onderwijs? Per faculteit of zelfs opleiding worden er steeds meer mensen aangesteld die de centrale directieven in goede banen moeten leiden.
Roosters bijvoorbeeld. Eerst worden mensen dus gecentraliseerd (1 dienst) en vervolgens worden er op lager niveau weer mensen aangesteld om die centralisatie in goede banen te leiden. Tel uit je verlies...
