Natuurlijk, het antwoord is complex, er zijn vele redenen, de een is de ander niet enzovoort maar toch durf ik te stellen dat het uiteindelijke antwoord simpel is: we luisteren niet meer, we praten niet meer, we vinken lijstjes af en denken vervolgens dat het goed is - of slecht. Geen 42 (of zo) studiepunten? Eruit! Zeven vragen met A beantwoord. Je bent typisch een rechtenstudent. Twee testen gemaakt? Je weet dus wat je wilt.
Onzin, het is allemaal onzin.
Je moet gewoon praten, luisteren, vragen, stimuleren, inspireren. Weg met al die domme lijstjes, regels, afspraken en andere protocolitis. Achter de klas moet je staan. Achter de leerling. Net zo lang tot je met hem of haar hebt gevonden wat hij of zij in zich heeft. En iedereen heeft iets in zich, dat weet ik zeker, al is dat iets vaak niet hetzelfde als wat de docent of ouder wenst.
Achter de klas staan kost meer geld dan ervoor staan. Klopt. Maar de huidige ontsporingen kosten nog meer geld - en zorgen bovendien voor veel verdriet.
Ze zijn overigens niet zo nieuw hoor, dergelijke gedachten. Socrates beweerde hetzelfde, vandaar zijn methode: de leraar als vroedvrouw.
 |
| Bron |
