31 januari: Dag van de regelneef

Vandaag 31 januari 2018, ironisch genoeg blijkbaar ook 'de dag van de directeur', is het op de kop af 35 jaar geleden dat Lubbers een brief naar de Kamer stuurde over het fenomeen 'regeldruk'. Dat was toen nog een nieuw woord dat Lubbers zelf ook niet gebruikte. Hij spreekt van regeldichtheid en, als het tegenovergestelde daarvan, deregulering. Vijfendertig jaar strijdt de overheid dus al tegen de door haarzelf veroorzaakte gekte. Maar in diezelfde vijfendertig jaar is er alleen maar meer van die gekte bijgekomen. Erger nog: de gekte is van de overheid overgeslagen op zo goed als alle gremia in het maatschappelijk veld: gezondheidszorg, onderwijs, sociale zorg, overal. Alom hebben we een monster geschapen dat, ondanks voortdurende bestrijding, met de dag groter wordt: een alomtegenwoordige, uitdijende Frankenstein. Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk?

Maar om te beginnen de vraag of het klopt: zijn er anno 2018 inderdaad meer wetten, maatregelen van bestuur en ministeriële regelingen dan in 1983. Het antwoord hierop is ontegenzeggelijk

Twee recente gevallen van ongelukkige academici

Het zal weinigen ontgaan zijn: de sombere ontslagbrief van Eelco Runia die op 20 januari 2018 in het NRC Handelsblad stond. Runia hield de universiteit voor gezien. De belangrijkste reden hiervoor is het marktdenken. Dat brengt allerlei nadelen met zich mee en maakt een eind aan de professionaliteit die voorwaarde is voor het goed functioneren van een wetenschappelijk medewerker. Persoonlijk vind ik het belangrijkste negatieve effect van het marktcredo niet de werkdruk, de hypocrisie of de verengelsing van het onderwijs,' schrijft Runia

maar de sluipende deprofessionalisering van de stafleden.

Het misverstand van de verlofkaart. Een mooi voorbeeld van de kloof tussen management en werkvloer

Op een recente studiedag vernam ik voor het eerst dat er aan de HU zoiets als een verlof- of vakantiekaart bestaat. Die 'kaart' is een excellsheet, zo ontdekte ik na enig gezoek, waarin je geacht wordt het aantal vakantiedagen te registreren. Navraag bij de betreffende dienst leverde de volgende informatie op. Ik citeer: 'regelgeving over vakantierechten en de opname van verlof is vastgelegd in de cao-hbo, hoofdstuk J Werk, verlof en buitengewoon verlof. Om het verlof te registeren maakt de HU gebruik van de vakantiekaart, ook wel verlofkaart genoemd. Deze Excel documenten zijn niet bedoeld voor werktijdenregistratie, maar uitsluitend om de werk- en vakantiedagen te registreren, zodat het (resterende) recht op vakantie duidelijk is.'

Niets op tegen, zou je op het eerste gezicht zeggen, temeer niet omdat

Stap voor stap. Schoppen tegen de schenen van het protocolitismonster

Hulp gevraagd. Zie aan het eind van dit stukje

Afgelopen week was het weer zover. Een paar keer zelfs. Terwijl ik werk aan een boekje waarin ik probeer achtergronden en structuur van het fenomeen protocolitis bloot te leggen (laat ik eerlijk zijn, dat valt niet mee), werd ik gestoord door protocoleutische waanzinnen. De laatste hiervan waren een oproep om komende week evaluaties af te nemen en onduidelijkheden in het plagiaatscontrolesysteem Ephorus.

In het eerste geval is niet alleen nauwelijks duidelijk hoe dat evaluatiesysteem werkt maar, erger nog, is het onzinnig om een evaluatie in de lessen voor te stellen als er geen lessen meer zijn. We zitten op dit moment, vierde week van januari 2018, immers in week 9 van het onderwijs. Dan zijn er (bijna) geen lessen meer. Wie bedenkt dan om docenten het volgende mailtje te sturen?